Ruszamy z Łabusza, a raczej z Koszalina (miejscowość Łabusz 1 stycznia 2010 r. została przyłączona do Koszalina). Do Łabusza dojeżdżamy busem, z którego wypakowujemy się przy przystani na końcu wsi. Stamtąd kierujemy się w lewo płytami betonowymi w stronę Osiek wokół jeziora Jamno. Momentami jedziemy poniżej lustra wody.
Pierwszy odpoczynek robimy w miejscowości Osieki. Zaraz po wjeździe do miejscowości skręcamy w lewo. Znajduje się tu gotycki kościół z XIV wieku i dwór Hildenbrandtów z I poł. XIX wieku (obecnie obiekt hotelowy)
Wyjeżdżamy ponownie na drogę i kierujemy się w stronę Łaz. Na tym odcinku jest niebezpiecznie (szczególnie w sezonie). Brak ścieżki rowerowej, brak pobocza, brak drogi alternatywnej.
Dojeżdżamy do Łaz, Łazy to letniskowa miejscowość nadmorska leżąca między jeziorami Jamno i Bukowo. Największymi naturalnymi zaletami Łaz jest czysta woda morska oraz szeroka i czysta, drobnoziarnista plaża, a także pas leśny ciągnący się wzdłuż wydm na większości wybrzeża. Na rondzie skręcamy w lewo i kierujemy się w stronę Unieścia i Mielna.
Między Łazami, a Mielnem w tamtym roku wybudowano nową drogę ze ścieżką rowerową. Droga prowadzi między morzem, a jeziorem Jamno.
Po drodze mijamy kanał Jamneński z widokiem na morze i jezioro.
Droga rowerowa kończy się w Unięściu i dalej drogą wjeżdzamy do Mielna. Mielno wraz z sąsiednią miejscowością Unieście stanowi jeden z wielu kompleksów wypoczynkowo-rekreacyjnych polskiego wybrzeża.
Główną ulicą Mielna jest ulica Bolesława Chrobrego.
W miejscowości znajdują się cztery zabytki:
- kościół pw. Przemienienia Pańskiego z XV wieku, przebudowany w XIX wieku
- park dworski z przełomu XVIII/XIX wieku,
- willa przy ul. Kościuszki 11, budynek szachulcowy z początku XX wieku,
- pensjonat przy ul. 1 Maja 13, budynek drewniany z początku XX wieku.
My zajeżdżamy na przystań, gdzie w sezonie pływa statek.
Jedziemy dalej prosto i przy pierwszej okazji skręcamy w prawo w boczne uliczki, na których ruch jest o wiele mniejszy.
Dojeżdżamy do portu, gdzie można zjeść bardzo dobre i świeże ryby wędzone.
Stąd dojeżdżamy do promenady, która jedziemy wzdłuż plaży.
Dojeżdżamy do centralnej części Mielna gdzie znajduję się most, palma i mors.
Za hotelem Meduza skręcamy w ulice 1 maja, aby za pocztą skręcić w ścieżkę leśną, którą będziemy jechać dalej w kierunku Mielenka. Nie ma żadnych oznaczeń, jedziemy na wyczucie. Nie ma większych problemów z błądzeniem.
Jedziemy przez las wzdłuż wybrzeża, mijamy Mielenko, przed Chłopami 16 południk.
Przejeżdżamy przez Chłopy ulicami prosto (bardzo wąsko) i wjeżdżamy znowu do lasu i kierujemy się w kierunku na Sarbinowa.
W Sarbinowie wyjeżdżamy z lasu na główną drogę przy poczcie i kierujemy się w prawo. Jedziemy znowu ulicami. Przejeżdżamy przez wieś prosto (możemy jechać promenadą) i dalej drogą szutrową jedziemy w kierunku Gąsek.
Pierwsze informacje o miejscowości pochodzą z 1309. Przez długi okres wieś znajdowała się w odległości 1,5 km od wybrzeża Bałtyku, jednak w wieku XIX miejscowości groziło pochłonięcie przez morze. Aby temu zapobiec w 1910 postawiono kamienno-betonowy mur oporowy długości 1 km wzdłuż plaży, który zapobiegł dalszej erozji. W miejscowości znajduje się kościół wzniesiony w 1856 z wysoką wieżą zbudowaną na planie ośmiokąta, posiadający witraże w ostrołukowych oknach. W Sarbinowie znajduje się także zabytkowa chałupa z 1804. Ma ona ściany konstrukcji szachulcowej z drewna dębowego i kryty trzciną dach. Stanowi ona przykład chałupy rybackiej zwanej wąskofrontową.
Droga między Sarbinowem, a Gąskami.
Przy wjeździe do Gąsek wjeżdżamy znów na drogę publiczną i około dwóch kilometrów do latarni jedziemy nią.
Na obszarze rozległej wsi o zabudowie rozproszonej, liczne ośrodki wypoczynkowe, w centrum oddalonym od morza o 1 km neoklasycystyczny pałac z parkiem o powierzchni 5 ha. Na działce nr 193/17 rośnie tulipanowiec amerykański – drzewo o obwodzie pnia 295 cm, który został w 2008 roku uznany za pomnik przyrody.
Znajdują się tu dwa zabytki. Pierwszy to park pałacowy z 2 połowy XIX wieku. Drugi to zespół latarni morskiej wybudowany w latach 1876–77, obejmujący latarnię, dom latarników, stodołę, budynek inwentarski, ogrodzenie oraz mur zespołu latarni. Latarnia jest trzecią pod względem wielkości na polskim wybrzeżu (50 metrów).
W pobliżu latarni węzeł znakowanych szlaków turystycznych:
- Szlak czerwony, Szlak Nadmorski,
- EuroVelo, EV10 Szlak Wokół Bałtyku,
- Szlak rowerowy niebieski, Szlak Rowerowy Pałacowy.
Wejście na latarnie jest płatne, przy latarni znajduje się bar i toalety oraz zejście na plaże.
Od latarni w Gąskach kierujemy się drogami wzdłuż wybrzeża w kierunku na Ustronie Morskie przez Pleśne. Oznakowanie jest kiepskie ale ciężko zabłądzić. Ustronie Morskie mijamy ulicami.
I wjeżdżamy na nowo budowaną ścieżkę rowerową, którą dojeżdżamy do Kołobrzegu przez Bagicz.
Od Bagicza ciągnie się wcześniej wybudowana bardzo ładna trasa rowerowa. Momentami jedziemy po kładkach drewnianych.
Przed Kołobrzegiem kilkadziesiąt metrów przejeżdżamy po plaży.
Do portu w większości poruszamy się ścieżkami rowerowymi.
Największe atrakcje Kołobrzegu to:
- Latarnia morska o wysokości 26m - została zbudowana w 1945 roku, w miejscu dawnej latarni w forcie Ujście. Z budowli można podziwiać piękną panoramę okolicy. Światło latarni widoczne jest z 30 km.
- Molo o długości 220 m.
- Ratusz neogotycki z XIX w., który stanowi wizytówkę miasta. Wyglądem przypomina on średniowieczny zamek, o czym świadczą wieże i blanki strzelnicze. Wewnątrz znajduje się Galeria Sztuki Współczesnej, natomiast w podziemiach o gotyckich sklepieniach, mieści się kawiarnia muzyczna.
- Nowa Starówka - ciekawy zespół budynków o zabytkowym układzie ulic, który rozciąga się na zachód od Ratusza. Architektura jedynie udaje starą zabudowę.
- Fortyfikacje twierdzy - Kołobrzeg od XVII w. do XIX w. miał charakter miasta-twierdzy, wtedy to właśnie zbudowano największe fortyfikacje. W czasie II wojny światowej Kołobrzeg równiez pełnił rolę obronną. Niektóre z fortyfikacji zachowały się do dzisiaj - przy plaży znajdują się mury szańca Kamiennego z lat trzydziestych XIX w., natomiast w parku im. gen. Henryka Dąbrowskiego można obejrzeć fragmenty rowów fortecznych z XVIII w.
- Muzeum Oręża Polskiego - istnieje od 1963 r. Prezentowane są w nim unikalne i bogate zbiory militariów, od czasów wczesnego średniowiecza do współczesności, ułożone w porządku chronologicznym.
- Pałac Brunszwickich wybudowany w 1808 r., znany jest także jako Pałac Branuschweigów. W czerwcu 1977 r. otwarto w nim wystawę „Dzieje Kołobrzegu”. Obecnie pałac pełni funkcje wystawowe (wystawa „Dzieje Kołobrzegu”, „Zbiory Metrologiczne” oraz wystawy czasowe), administracyjne, edukacyjne, kulturalne i magazynowe.
- Las Kołobrzeski - przebiega przez niego błękitny szlak turystyczny. W lesie znajdują się liczne bagna, pomniki przyrody i trasy rowerowe.
Przez uliczki nadmorskie w trakcie sezonu ciężko przejeżdżać na rowerze.
No i jedna z atrakcji Kołobrzegu latarnia.
Dojazd do portu
Zw względu na późną porę nie zatrzymaliśmy się na dłużej i nie szukaliśmy drogi wzdłuż wybrzeża. Wjechaliśmy na drogę publiczną aby jak najszybciej dojechać do Dźwirzyna.
Dogodne położenie Dźwirzyna nad morzem i jeziorze Resko Przymorskie sprawia, że oprócz wypoczynku na plaży można tu także wędkować, obserwować przyrodę i uprawiać sporty wodne.
Dźwirzyno jest letniskiem z rozbudowaną bazą wypoczynkowo-turystyczną. Znajduje się tutaj szereg ośrodków wypoczynkowych, kwater prywatnych, kempingów, a także hotel 5-gwiazdkowy i hotel 4-gwiazdkowy.
Tutaj spaliśmy w Dźwirzynie. Bardzo przyjazne miejsce z dobrymi warunkami i dobrym jedzeniem.
Po dobrym śniadaniu ruszamy w drogę.
Przejeżdżamy, a raczej przechodzimy przez remontowany most w kierunku Mrzeżyna.
Dojeżdżamy do Mrzeżyna drogą.
Do atrakcji turystycznych w Mrzeżynie można zaliczyć: falochrony portowe, pomnik Zaślubin Polski z morzem, a także neoromański kościół z 1912 roku. W okresie letnim są organizowane niewielkie imprezy kulturalne, w których uczestniczy część mieszkańców, a także wypoczywający w miejscowości turyści. Większość imprez ma związek z nadmorskim położeniem i odbywa się w porcie bądź na mrzeżyńskiej plaży.
Odradzano nam przejazd przez poligon, szczególnie pani w IT w Kołobrzegu. My ryzykujemy, przejeżdżamy przez most i jedziemy prosto drogą.
Droga prowadzi przez jednostkę wojskową (kończy się szlabanem) gdzie wjazd jest niemożliwy. My przed szlabanem skręcamy w prawo do lasu.
Ten odcinek przez las okazuję się bardzo ciekawy i urozmaicony z wieloma podjazdami. Kierujemy się na wyczucie.
Po drodze rewelacyjne widoki z wysokiego wybrzeża.
Po kilku kilometrach jazdy po lesie wyjeżdżamy na brukowaną drogę, która jedziemy około 10 kilometrów.
Nasza jazda brukowana drogą kończy się przejściem przez zamknięty szlaban zakazujący wejścia tam skąd przyjechaliśmy. Poligon jest pilnowany przez firmę ochroniarską, która podeszła do nas z dużą wyrozumiałością.
Po wyjeździe z poligonu poruszamy się jeszcze kilka kilometrów i przed Pogorzelica wjeżdżamy na drogę rowerową.
Pogorzelica jest morskim kąpieliskiem z piaszczystymi plażami. Infrastrukturę stanowią drewniane domki letniskowe zlokalizowane na zapleczu wydmy nadmorskiej. Układ wsi tworzy 15 ulic. W Pogorzelicy mieści się urząd pocztowy (czynny w sezonie letnim) oraz kościół filialny parafii w Niechorzu.
We wsi znajduje się zabytkowy dworzec Gryfickiej Kolei Wąskotorowej z przełomu XIX/XX wieku. Linia została uruchomiona 1 maja 1913 roku. Budynek stacji zbudowano na obszarze dawnej wsi (niem.) Fischerkathen obejmującej rejon obecnych ulic Spokojnej i Leśnej.
W 2007 roku plaża w Pogorzelicy jako jedna z niewielu miejscowości nad morzem otrzymała Błękitną Flagę.
Przez Niechorze poruszamy się chodnikami i ulicami.
Na obszarze wsi przylegającym do jeziora w starszej części można spotkać dawne zagrody i kamieniczki rybackie z XVIII i XIX wieku z ozdobnymi bramami wjazdowymi.
Największym zabytkiem miejscowości jest zespół latarni morskiej wybudowany w latach 1863-66. Do zespołu prócz latarni zaliczany jest także dom latarników, dwa budynki gospodarcze, a także ogród z murowanym ogrodzeniem i furtami.
W Niechorzu znajduje się dworzec Gryfickiej Kolei Wąskotorowej z przełomu XIX/XX wieku.
Przy ul. Środkowej 7 mieści się zabytkowa zagroda z przełomu XVIII/XIX wieku.
W małym niechorskim parku znajduje się głaz z tablicą upamiętniającą 27. rocznicę zdobycia Niechorza podczas II wojny światowej
Aby drogą szutrową skierować się w kierunku latarni.
Przed sama latarnia jest ścieżka rowerowo-piesza.
Przy latarni w Niechorzu wypoczywamy. Jest kiosk z napojami i słodyczami.
Z Niechorza na przemian drogami i ścieżkami rowerowymi dojeżdżamy do Rewala.
W Rewalu zatrzymujemy się na ciepłe picie i posiłek.
Osada zabudowana jest niskimi budowlami. Rewal nadal posiada swoją małą bazę rybacką. W centrum miejscowości stoi niewielki współczesny kościółek katolicki stylizowany na łódkę. Nad brzegiem morza wybudowano taras widokowy. Zabudowa wsi m.in. z początku XX wieku.
W rejestrze zabytków znajduje się dworzec kolei wąskotorowej z przełomu XIX/XX wieku Gryfickiej Kolei Wąskotorowej, która przebiega przez południową część miejscowości.
Z Rewala jedziemy dalej w kierunku Trzęsacza. Nie korzystamy z map. Częściowo kierujemy się oznaczeniami szlaków rowerowych, a tam gdzie ich nie ma jedziemy na wyczucie.
We wsi znajdują się ruiny gotyckiego kościoła wybudowanego pośrodku wsi na przełomie XIV/XV wieku w odległości prawie 2 kilometrów od morza. Kościół na początku należał do katolików, lecz po reformacji został kościołem ewangelickim do końca swych dni. Procesy abrazyjne spowodowały, że brzeg morski nieustannie zbliżał się do budowli. Ostatnie nabożeństwo odprawiono w kościele 2 marca 1874 roku. Wyposażenie świątyni przewieziono do katedry w Kamieniu Pomorskim, a część zabytkowego tryptyku można obejrzeć w rewalskim kościele. W 1901 roku zawaliła się pierwsza jego część. Dziś pozostał jedynie fragment południowej ściany. Obecnie trwają intensywne prace nad ochroną ruin przed sztormami. Jest to jedyna tego typu atrakcja turystyczna w Europie.
We wsi znajduje się również nowszy, ale również zabytkowy kościół. Został on poważnie uszkodzony w czasie drugiej wojny światowej oraz bezpośrednio po niej i dopiero niedawno wyremontowany. Sprowadzono również do niego wyposażenie starego kościoła.
W głębi lądu znajduje się stadnina koni tuż obok zabudowań zabytkowego kompleksu pałacowo-folwarcznego z XVIII i XIX wieku.
Z Trzęsacza przez Pustkowo dojeżdżamy do kresu naszej wyprawy.
Trasa w miarę łatwa z wyjątkiem odcinka kiedy omijamy poligon. Całość to około 130 kilometrów. W większości przebiega wzdłuż EV 10 (szlak wokół bałtyku), jednakże z oznakowaniem bywa różnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz